Cmentarz w Racławicach powstał z

początkiem XIX wieku. Wcześniejszy znajdował się obok kościoła, lecz nie

ma po nim śladu. Obszar obecnego cmentarza to ok. 2 ha. Grunt pod

cmentarz ofiarował były właściciel dóbr w Racławicach.

Stary cmentarz był ogrodzony drewnianym parkanem. Za parkanem , względnie koło północnej skarpy cmentarza, był wydzielony plac dla innowierców, bezwyznaniowców, samobójców, a współcześnie dla wyznawców Jehowy. Zmarłych grzebano według kolejności.

Na obecnym cmentarzu na uwagę zasługują trwałe grobowce właścicieli dóbr

Marchocic i Klonowa Godlewskich i Grabkowskich, Janowiczek Łąckich,

Dziemięrzyc Sikorskich, Racławic Czechowskich, Zarzyckich i

Szczepańskich. Jedynie grób właściciela dóbr w Marchocicach Wiktora

Bleszczyńskiego znajduje się w części północnej cmentarza.

Prawdopodobnie właściciel był innego niż katolickie wyznania.

Natomiast chłopów pańszczyźnianych, a później uwłaszczonych, nie było

stać na trwały grobowiec. Stawiano krzyże z drewna dębowego, które po

kilku latach ulegały zniszczeniu i mogiły zacierały się. Niektórzy obok

grobu sadzili drzewo, które miało upamiętniać mogiły. Polegli w bitwie

racławickiej nie byli grzebani na cmentarzu, chowano ich na polach

bitewnych.

Do II wojny światowej przed dniem Wszystkich Świętych żyjący

przystrajali groby ziemią, darnią, a w dzień Święta Zmarłych zaświecano

świeczki po jednej, najwyżej do trzech sztuk.

Po 1945 r. zmarłym zaczęto budować trwałe, betonowe lub granitowe

grobowce z wygrawerowanymi napisami: datą urodzenia, śmierci,

ewentualnie zasługami w życiu.

W ciągu prawie 200 lat istnienia cmentarza w Racławicach teren ten był wielokrotnie przekopywany. Świadczą o tym groby usytuowane w różnych kierunkach, niektóre zapomniane, zaniedbane, zapadnięte.